هفته پیش توی کافه وسط تولد گرفتن یکی برای یکی دیگه
آتویا گفت: برادرش امیر رفته و داره توی کافه کار میکنه از ۴ عصر تا ۱۰ شب
حقیقتا ته دلم حسودی ام شد به برادرش برای امکانات و جا افتادن چیزهایی که یه روزی برای ما قدغن و عیب بود.
ی لحظه خواستم تا نوجونی ام مث نوجونی امیر باشه پر از کشف کردن و گشتن و تجربه.
شاید اگه این مدلی بود من الان ترس نداشتم از انتخابام و ریسک کردنام.
شاید حالم بهتر بود.
شماها وقتی ناراحتید میرید یه گوشه سکوت می کنید تا دوره غم بگذره و حالتون خوب بشه.
ولی من!
خودمو باید غرق آدمها بکنم.دورمو انقدر شلوغ کنم با آدمها که وقت فک کردن ثانیه ای هم نداشته باشم.
میدونی بعدش چی میشه؟
یهو یه روز توی ی لحظه نفس کشیدن برام سخت میشه، دستمو میزارم روی قلبمو با خودم میگم نفس عمیق بکشم، مغزم فرمان آروم بودن میده، به اولین جایی که میبینم تکیه میدم، میشینم زمین و از ته قلبم اشک میریزم.
انقدر که آروم بشم.
اگه اینجوری نشه، اگه نتونم دورمو شلوغ کنم، آدمها رو پیش خودم نداشته باشم پروسه گذروندن غم برای من؛ ماه ها طول میکشه، خیلی طول میکشه.
و این جای قصه آزار دهنده است.
کل روز و از فکر کردن بهت فرار میکنم،
شّب که میشه!
چشمامو که میبندم!
میبینمت.
تا کی ادامه داره این فرار و دیدن؟
می دانی!
من هنوز هم به تو فکر می کنم، رویا می بافم،لمس ات می کنم، همراه هم می خندیم و گاهی هم دلگیر گوشه ای می نشینیم.
می دانی سخت ترین قسمت اش کجاست؟
همان جا که بغض می کنم و عقلم فریاد میزند آخرش؟؟ و من باید بپذیرم که تو رویای نایاب منی.
غم آن لحظه نصیب هیچ کس نباشد.
ندونستم که غریبه هر چی باشه یه غریبست
یه غریبه اومد از راه با من آشنا شد
با تموم خستگیهاش با من همصدا شد
خونه دل از محبت گرم و با صفا شد
به غرور گذشته رسیدم به هوای گذشته پریدم
می دونی؟
دِلَم! برای تَموم لَحظه هایی که می شد باهات داشته باشم!
اما نخواستی و نتونستم و نشد....
تنگ شده💔
آدما حرف نزنن دق میکنن
حتی ما درونگراها
ما فقط مبخوایم یکی هولمون بده که حرف بزنیم.همین🖤
